Morskjærleik: Cecilie (41) fekk tvillingar aleine

Eg har alltid visst at eg ville ha familie og barn, samhaldet og det å vere ein «gjeng» tiltalar meg veldig. Det å ha nokon å seie «eg er glad i deg» til, eller berre henge heime ilag med. Nokon å skape ei historie med. Men etter fleire år aleine, innsåg eg at eg kanskje ikkje kom til å få det til på naturleg vis. Eg hadde rett og slett ikkje tid til å vente på Han lenger. Eg måtte ta grep. Heldigvis lev vi i ei tid der det går an å få hjelp. Ikkje i Norge, dessverre, så moderne er vi enno ikkje her til lands. Men våre gode naboar på andre sida av Kattegat er meir progressive, så hjelpa var berre ei kort reise unna. Eg var 35 år då eg for første gong klatra opp trappene til klinikken i København, men det skulle heile 11 forsøk til – sju inseminasjonar, fire gongar med IVF, ein spontanabort – før det endeleg satt. Då eg feira 38-årsdagen min, visste eg at der var to små hjerter som banka hardt og sterkt der inne, og eg kjente kjærleiken vekse i takt med dei.

Heldig

Då eg blei trilla inn på Nyfødt Intensiv-avdelinga på Rikshospitalet, fem timar etter at gutane blei tatt ut med keisarsnitt og hasta vekk frå meg, var eg nervøs og redd. Tenk om eg ikkje følte det eg skulle? Men då dei bitte små byltane blei løfta over på brystet mitt, med leidningar og elektrodar i eit forvirrande samansurium, var eg ikkje lenger det minste i tvil: Eg kjende meg usannsynleg heldig. Heldig for at eg lev i ei tid og i ei del av verda der ei einsleg kvinne kan få oppleve det ho ynskjer seg. Heldig for at ein vilt framand mann ville hjelpe meg. Og ikkje minst: Heldig for at eg fekk to på ein gong.

Augenblikka

Det er klart det er tøft til tider, det skal eg ikkje legge skjul på. Men det er ingenting som er meir fantastisk enn når latteren rungar i leiken eller når gutane plutseleg stoppar opp og gir kvarandre ein lang klem (for så å plutseleg krangle, lugge og slå, sjølvsagt). Då kjenner eg at åra med å vere aleine, all grublinga, alle forsøka, forventningane og skuffelsane, er milevis unna, og at det er nettopp desse små augneblikka som er grunnen til at eg valde akkurat dette.